Mijn jarenlange strijd met epilepsie, met dag en nacht aanvallen, heeft me doen laten zien dat al mijn vraagtekens redelijk terecht waren. Het leek alsof het een roep van mijn ziel was, die steeds harder aanklopte tot ik besloot ernaar te luisteren. Om mijn innerlijke kern de leiding te laten nemen, het leven zodanig in te vullen dat ik trouw bleef aan mezelf en échte betekenis en vervulling kon vinden in het leven hier op aarde. Ik heb de epilepsie nodig gehad om me te verlossen van een schaapachtig leven waarin ik verpieterde. Een leven wat ik leidde puur pleasend aan verwachtingen van de maatschappij en volgens de richtlijnen van ‘zoals het hoort’. Omdat andere mensen hier geen last van leken te hebben, heb ik mezelf altijd als afwijkend gezien en gedacht dat ik fundamenteel anders in elkaar zat dan de rest. Om mee te kunnen doen met de rest, speelde ik eigenlijk een toneelstuk terwijl ik in de heimelijkheid en in mijn binnenwereld een heel ander leven leidde. En ergens vertelde ik mezelf dat het blijkbaar normaal was, dat iedereen een soort toneelstuk opvoerde en dat het leven dus zo in elkaar zat. Toen ik op mijn 21e begon met model staan voor kunst, opende zich een diepzinnige wereld voor mij die eindelijk aansloot bij mijn binnenwereld, het was een soort thuiskomen en ook al een soort wakker worden. Het voelde als een soort dubbelleven naast elkaar. Inmiddels begrijp ik al een poosje dat ik volstrekt normaal ben en dat het logisch was dat ik niet functioneerde in een onnatuurlijk systeem wat in de basis niet klopt. Alles wat ik heb doorlopen om een rol te hebben in de maatschappij, zoals school, studie en een baan, waren voor mij vooral speelvelden en een soort zelf ontworpen psychologische studie naar de mens. Observeren en analyseren vond ik razend interessant, veelal heb ik mij meer een toeschouwer gevoeld dan een deelnemer. Naar de buitenwereld acteerde ik maar gewoon alsof ik het allemaal net zo interessant vond als de rest. Van binnen begreep ik er werkelijk geen moer van een keek ik vaak met verstomming naar situaties.

De epilepsie heeft mij letterlijk wakker geschud en ondanks dat het verschrikkelijk was, is het misschien wel mijn grootste cadeau geweest, ik ben dankbaar dat het is gebeurd. Vanaf het moment dat ik besloot om eigenhandig de epilepsie te genezen door alleen nog maar te doen wat ik innerlijk voelde, is het na een jaar verdwenen. Ik nam ontslag, elimineerde alles wat mij stress gaf en niet juist voelde, en deed alleen nog maar dingen waar mijn vuurtje van aanging, waar ik écht betekenis uit haalde en een volle JA bij voelde in mijn lijf. Na een jaar zo leven, was er niets meer te zien op de MRI-scan en stopte ik met de medicatie tot op heden. Trouw aan mezelf zijn ongeacht wat de rest daarvan vindt, dat heeft mij genezen. Mezelf verloochenen heeft me ziek gemaakt. Zo simpel ligt het. 

Pas jaren later leerde ik de tantra-leer kennen, wat een prachtig diepgaande levenswijsheid beoogt. Namelijk diep in verbinding met jezelf staan, om van daaruit je volste potentieel te leven en je levensenergie volop te kunnen laten stromen. Alles resoneerde en ik begreep meteen dat mijn hele genezing van de epilepsie eigenlijk door een tantrische levenswijze heeft kunnen plaatsvinden. De tantra zoals die ten diepste in de oudheid bedoeld en ontstaan is, vind ik werkelijk waar magistraal. Tantra betekent voor mij een ontzettend pure en zuivere vorm van gecentreerd in jezelf zijn en daar ten allen tijden trouw aan blijven, om de verbinding met jezelf te behouden, te verdiepen en te verrijken om daardoor ook de verbinding met de natuur, het leven en anderen ten volste te kunnen voelen.