Daderschap en slachtofferschap
Wat gebeurt er als we doorzien: we dragen een dader en een slachtoffer in onszelf. Als we de moed hebben om in het midden te blijven, hoeven we er niets van te vinden maar kunnen we het waarnemen met gevoel. Probeer dit te doen terwijl je het symbool van de lemniscaat voor je ziet, met het middelpunt en twee uitgangsposities. Je zal soms situaties naar boven halen en in jezelf voelen: ik neig naar het slachtoffer, ik herken mezelf daarin. Tegelijkertijd proberen we daar niets van te vinden en weer in het midden te komen. Je zult misschien voelen dat het heel lastig is om in je hoedanigheid als dader te gaan omdat je denkt ‘ik ben geen dader’. Echter, vanuit een onvermogen zijn we allemaal dader geweest in ons leven zonder dat we ons ervan bewust waren. We hebben allemaal iemand iets aangedaan of schade berokkend vanuit onvermogen, dus voel die ook maar even in jezelf. Of daag jezelf maar uit om de dader in jezelf te voelen als het je niet lukt. Wat als iemand een dierbare van jou iets gruwelijks aan doet, hoe makkelijk zou je dan diegene wat aan kunnen doen door zelf in de rol van dader te stappen? Wat moet er gebeuren om jou zover te krijgen dat het zwart voor je ogen kan worden en dat je dingen doet vanuit een plek waarvan je niet wist dat je het ergens in je had? Onthoud dat alles in de mens verscholen ligt, alles wat in de wereld gebeurt zit ook in jou, zodra het dat stuk in jou triggert.
Dan laat je die twee kanten allebei bij elkaar komen in het middelpunt en dan geven ze elkaar een kusje. Voel wat voor een energie dat midden wordt. Daar ontstaat liefde, vrijheid, begrip!
Breng ze samen tot eenheid door het onderscheid eruit te halen en nu kunnen ze transcenderen tot een midden. Nu heb je aan beiden kanten gevoeld; daders zijn slachtoffers en slachtoffers kunnen dader zijn, we zijn het allemaal. Als je vanuit die middenpositie kijkt naar dader slachtoffer, vind je vrede, stabiliteit, neutraliteit, begrip. Dat is ook de positie waar vergeving plaats kan vinden. Vergeving doe je écht voor jezelf, om verder te kunnen zonder de lasten van wrok, woede, slachtofferschap te dragen. Je bevrijdt jezelf hiervan. Het gaat niet om het rechtvaardigen van iets wat een ander heeft gedaan, het gaat echt om het proces in jezelf die jou vrede brengt waardoor je verder kunt. Als je jezelf toestaat om een leven lang die zware wrok te voelen, dan word je namelijk langzaam je eigen dader.
En dit zijn processen waar je naartoe beweegt. Als jou iets verschrikkelijks is overkomen, dan hoeft iemand niet met een lullige lemniscaat aan te komen om je te vertellen dat je het vredige middelpunt moet voelen. Nee, je hebt eerst een trauma te verwerken waarbij je door alle rauwe gevoelens heen gaat die het in jou heeft geraakt. Het gaat om voorzichtig verkennen wat er allemaal getriggerd kan worden in het slachtofferschap. Pas als je eraan toe bent, kun je de andere kant onderzoeken. En de heling ligt hem in, als iemand ineens gaat zien (misbruik is bijvoorbeeld vaak in de eerste cirkel, in de familie): het is het systeem, het systeem is ziek. Ik kan ineens mijn vader/broer zien en contact maken met zijn ouders en alle geschiedenis, het hele systeem. Ik kan ineens zien dat we allemaal onderdeel zijn van een bepaalde keten wat invloed heeft op elkaar. En daar zit vaak een hele hoop verlossing. Om écht te kunnen vergeven, hebben we het grotere geheel te zien.